Zo spelenderwijs zijn hier een aantal aanpassingen in het systeem van duiven voorbereiden op de wedvluchten doorgevoerd. Het zijn maar kleine dingetjes, maar ik geloof heilig in kleine aanpassingen, die door de jaren heen in de breedte het verschil maken met de concurrentie en een wezenlijke voorsprong geven.
Zo kregen we in de afgelopen zomervakantie onze zoon en schoondochter uit Kopenhagen met hun kinderen te logeren. Dat was enorm leuk. Samen met mijn kleinzoon Anton gevliegerd en gevist en omdat de jonge duiven er aan toe waren, de jongen een paar keer opgeleerd.
“Doeve træne” noemde hij dat. Hij was heel enthousiast en geïnteresseerd en bewees met zijn uitspraak, dat de Groningse -en Scandinavische taal elkaar soms raken.
Afgelopen winter, nog wat na mijmerend over de zomervakantie en geïnspireerd door Anton, werden hier enige verbindingen gelegd: het vliegertje, een heel kleintje maar, werd met twee meter draad aan de oude vishengel bevestigd en in de vlaggenstokhouder aan het duivenhok bevestigd. De “Doeve træner” was geboren.
Dit werkt prima! Omdat het een heel lichtgewicht dingetje is en omdat er hier altijd wel wat wind staat, maakt dit apparaat de meest vreemde caperiolen. Ik gebruik het om de nestduiven hun in de winter aangeleerde gewoonte om -vanwege de roofvogel- direct na het trainen binnen te duiken, af te leren en wat langer te blijven trainen.
Tegelijkertijd en om het succes met de træner nog wat uit te bouwen, is de gekregen oude verzendmand van de club uitgeboord en aangepast. Nu doet hij dienst als spoetnik en uitkijkpost waar de jongen vertrouwd raken met de verzendmand en er tevens leren drinken. Als ze op de mand landen -want een valplank is er bijna niet meer-kunnen ze via een open kier aan de bovenkant naar binnen duiken.
Duivensport hoeft niet duur te zijn. Bovengenoemde aanpassingen waren voor het bedrag van 3 euro gerealiseerd. En dit kwam eigenlijk alleen maar omdat ik geen zin had een vlieger te bouwen.
Tja….. dom natuurlijk om jullie via facebook en deze site op de hoogte te brengen van mijn zorgvuldig opgebouwde voorsprong. Maar ja…. deze trotse opa kun je natuurlijk niet vergelijken met een Arthur Bricoux, die zijn weduwschapsmethode absoluut en jarenlang voor de buitenwereld verborgen hield.
Had die Bricoux eigenlijk wel kleinkinderen?
Reactie plaatsen
Reacties